Radość - bilet do nieba

Podobno starożytni Egipcjanie wierzyli, że gdy po śmierci człowiek stanie u wrót nieba, bogowie zadadzą mu tylko dwa pytania: czy znalazłeś radość w swoim życiu? czy dałeś radość innym? I od odpowiedzi zależy, czy człowiek wejdzie do nieba... A co z nami, dzisiaj – czy radość jest dla nas równie ważna? Często traktowana jest jak uczucie niepoważne, głupie, infantylne. Właściwie tylko dzieci mogą cieszyć się beztrosko i swobodnie. Im jesteśmy starsi, tym nasza naturalna zdolność do cieszenia się napotyka więcej przeszkód. Niechęć i ostrożność wobec radości wyrażają ironiczne komentarze: „z czego tak się cieszysz…”, „pamiętaj, że po śmiechu zawsze następuje płacz”. Panujący w naszej kulturze silny przekaz, by koncentrować się na tym, co trudne, powoduje, że często nie umiemy się cieszyć. Zresztą, jak tu się cieszyć, skoro żyjemy w atmosferze nieustających społecznych, politycznych i gospodarczych problemów, o których całą dobę informują media... W kulturze wiecznego narzekania trudno uznać, że mamy powody do radości.

Radość bez zbroi

Czysta, spontaniczna i niczym nieskrępowana radość była znana i dostępna każdemu z nas. By przypomnieć sobie, jak wygląda jej pierwotna i nieskażona postać, wystarczy przyjrzeć się dziecku. Radość przeżywana przez dziecko to żywe, przejmujące i obejmujące całe ciało uczucie, wynikające najczęściej ze spontanicznego zachwytu nad światem. Znajduje wyraz w reakcji całego ciała, które jest natlenione, pulsujące, pełne energii. Radosne dziecko porusza się płynnie, śmieje się gardłowo i oddycha głęboko, swobodnie. Widok dziecka przeżywającego radość jest tak wielką przyjemnością, że czasem obdarowujemy dzieci prezentami specjalnie w tym celu, by mieć kontakt z tym uczu­ciem, by poczuć się ożywionym przez nie. Spontaniczność, żywotność i energia mogą swobodnie przepływać przez dziecięce ciało, ponieważ jeszcze nie ma w nim tak wielu napięć wynikających z lęku i nieodreagowanych trudnych emocji, jak w ciele dorosłego. Austriacki psychiatra i psychoanalityk Wilhelm Reich stworzył pojęcie zbroi ciała, opisując w ten sposób stały wzorzec napięcia mięśniowego, który jest formą obrony – może skutecznie chronić przed przeżywaniem trudnych uczuć, których nie chcemy doświadczać ani rozumieć. Taka obrona nie jest selektywna, więc jednocześnie odbiera nam możliwość przeżywania radości.

Radość bez chaosu

Zdolność do radości, cieszenia się małymi rzeczami, dostrzegania piękna wokół siebie, otwierania się na dobre uczucia swoje i innych buduje człowieka, któremu jest dobrze ze sobą i z którym chcą być inni, bo i im jest dobrze w jego towarzystwie. Podstawową potrzebą, z jak...