Wielka powódź w 1997 roku: woda zalewa już przedmieścia Opola. Strażacy ewakuowali ludzi ze wszystkich domów oprócz jednego. Właścicielka powiedziała im, że nie wyjdzie, bo nie zostawi dobytku.
POLECAMY
Co robić? Pakujemy się z operatorem na łódź ratowników, dopływamy do drzwi. Rozmawiam z nią jak baba z babą, przekonuję, w końcu kobieta otwiera i zrozpaczona daje się wyprowadzić. Z jej synem, nastolatkiem, było trudniej – uciekł na górę z płaczem, ale i jego wywlekli strażacy, kiedy woda wdzierała się już na schody.
Najbardziej dramatyczne obrazy z tego reportażu znalazły się w teledysku TVP, który apelował o pomoc dla powodzian. Telewizja zebrała wtedy 26 milionów złotych.
Jakiś czas potem objechałam z kamerą te miejsca, żeby pokazać dalsze losy powodzian. Tamta kobieta znów nie chciała otworzyć. Kiedy się przełamała, zamiast dziękować, wyrzuciła z siebie straszną pretensję. Cała wieś, cała Polska zobaczyła jej łzy, ludzie wytykali jej, że robiła fochy. Syn wstydził się iść do szkoły.
Dziś zrobiłabym to samo, ale od tamtej pory bardziej zastanawiam się, czy mój reportaż jest wart tego, by wyrywać ludziom twarz i serce. W dodatku na sprzedaż.
Bohater, celebryta, sportowiec
– Dziwny sposób zarabiania… – powiedział mi kiedyś mężczyzna w Mostarze, zmęczony tymi wszystkimi dziennikarzami, którzy przyjeżdżali z całego świata, by pokazywać jugosłowiańską wojnę. – Dziwny sposób zarabiania – mamrotał z sarkazmem, łatając w dachu dziurę od pocisku.
Koło jego domu przy linii frontu przewinęły się ekipy dziennikarzy w czystych ubraniach, w kamizelkach kuloodpornych, w markowych okularach przeciwsłonecznych. Tu cyknęli rannego, tam podetknęli mikrofon płaczącej kobiecie w żałobie. I wyjechali do swoich całych domów z kieszeniami wypchanymi kasą.
Nie wiedział, że my, reporterzy, nie robimy tego dla kasy. Lecz już nasze gazety i koncerny medialne… Ciekawe, ile telewizja sama dla siebie zarobiła na reklamach umieszczonych obok reportaży z powodzi… Ale to już oddzielny temat.
Nie wiedział, że niektórzy z tych dziennikarzy wylądowali u psychiatry, a paru wróciło do domu w aluminiowym pudełku. Niejeden wyrywał s...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
