1837
Polski filozof, publicysta i psycholog MICHAŁ WISZNIEWSKI (1794–1865) publikuje w Krakowie książkę Charaktery rozumów ludzkich, zawierającą opisową klasyfikację inteligencji. Wyprzedziła ona o dziesięciolecia światowe badania i typologie różnic indywidualnych w zakresie zdolności umysłowych. Poszerzoną, angielską wersję tej książki, pt. Sketches and Characters or the Natural History of the Human Intellects, wydaje w roku 1853 w Londynie pod pseudonimem James William Whitecross.
1884
FRANCIS GALTON (1822–1911) otwiera pierwsze laboratorium antropometryczne w South Kensington pod Londynem. Dokonuje w nim pomiarów różnic indywidualnych
za pomocą skonstruowanych przez siebie instrumentów. Galton, pionier badań nad wybitnymi uzdolnieniami, uważał, że są one dziedziczne i twierdził, że pomiary antropometryczne dostarczają informacji o inteligencji badanego.
1897
Norweski pedagog z Bergen THOMAS PARR (1862–1935) bada związek między poziomem pisma ręcznego i zdolnościami rysunkowymi a osiągnięciami szkolnymi dzieci w wieku 11–15 lat i udowadnia, że istnieje korelacja między zdolnościami motorycznymi a zdolnościami umysłowymi. Historycy psychologii traktują te wyniki jako „fenomen iluzorycznej korelacji”. A jednak uważa się, że Parr wyprzedził Charlesa Spearmana w badaniach nad składowymi inteligencji. 1904
CHARLES E. SPEARMAN
(1863–1945) publikuje artykuł, w którym po raz pierwszy przedstawia swoją dwuczynnikową teorię inteligencji. W jej świetle zdolności ludzkie składają się z dwóch niezależnych czynników: inteligencji ogólnej (czynnik G) oraz zdolności specjalnych (czynnik S). Teorię tę Spearman rozwinął w monografii The Abilities of Man (1927).
1905
ALFRED BINET (1857–1911) i THÉODORE SIMON (1872–1961) przedstawiają opracowany przez siebie test inteligencji – pierwsze praktyczne narzędzie do badania zdolności umysłowych, składające się z prób o różnym stopniu trudności, przeznaczone dla dzieci w wieku 3–10 l...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
