Publiczna poradnia leczenia bólu. Jedna z wielu. Wąski korytarz, wszystkie krzesła zajęte, tłoczno. Przejmujące oczekiwanie i ból, który trwa. Jak w wierszu Aleksandra Wata, który przez lata zmagał się z bólem spowodowanym ciężką chorobą – zespołem Wallenberga: „W czterech ścianach mego bólu/nie ma okien ani drzwi./Słyszę tylko: tam i nazad/chodzi strażnik za murami...”
Ból jest doświadczeniem uniwersalnym, a jego podstawową funkcją jest ochrona i ostrzeżenie organizmu przed zagrożeniem dla zdrowia i życia. Dotknięcie gorącego przedmiotu wywołuje przemijający ból fizjologiczny, który ma znaczenie ochronne – naszą reakcją będzie natychmiastowe odsunięcie dłoni i zabezpieczenie jej przed oparzeniem. Z kolei ból towarzyszący urazom zmusza nas do ograniczenia aktywności, chroniąc przed potencjalnym nasileniem urazu.
A co, jeśli ból nie ustępuje, a nasze życie staje się ograniczone, szare i pełne cierpienia z powodu pulsujących „igieł”? Jak odnaleźć nadzieję na powrót do życia bez bólu?
Bez końca...
Ból definiowany jest jako „nieprzyjemne doznanie zmysłowe i emocjonalne związane z rzeczywistym bądź potencjalnym uszkodzeniem tkanek lub opisywane w powiązaniu z takiego rodzaju uszkodzeniem”. Temu doznaniu czuciowemu towarzyszy subiektywna interpretacja, która jest wynikiem poprzednich doświadczeń, a także pewnych uwarunkowań psychicznych, somatycznych i wreszcie kulturowych. To, co dla jednej osoby jest trudne do zniesienia, u innej powoduje jedynie lekki dyskomfort – różnimy się pod względem wrażliwości i tolerancji doświadczeń bólowych.
Mówiąc o bólu jako doświadczeniu będącym od czasu do czasu udziałem każdego człowieka, mamy na myśli ból ostry, np. nagły, przenikliwy ból, powstały na skutek oparzenia czy skaleczenia, pulsujący i trudny do wytrzymania ból głowy czy uporczywy ból zęba. Zazwyczaj trwa krótko, a jego funkcja sprowadza się do ochrony organizmu. Ból towarzyszy urazom, chorobom i zabiegom operacyjnym. Stopień jego nasilenia i czas trwania może być różny – od chwilowego i łagodnego po silny, utrzymujący się przez kilka tygodni. Przy zastosowaniu odpowiedniego leczenia i po upływie wystarczającego dla regeneracji tkanek czasu, ból ten ustępuje. Jeśli jednak utrzymuje się po wyleczeniu urazu przez sześć miesięcy i dłużej, a jego przyczyna nie poddaje się terapii, to mówimy o bólu przewlekłym lub zespole bólu przewlekłego.
Podobnie jak w przypadku bólu ostrego, wiąże się on z takimi doznaniami czuciowymi, jak np.: mrowienie, pieczenie, uczucie szarpania czy kłucia. Ich nasilenie jest różne, a charakter może być ciągły lub epizodyczny i napadowy. Precyzyjne określenie przyczyn bólu przewlekłego często jest niemożliwe. Niekiedy chory cierpi przy braku jednoznacznych oznak choroby czy uszkodzenia tkanek. Wśród przyczyn bólu przewlekłego wymienia się długotrwałe zapalenie stawów,...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
